Αγαπητή κα Κατσώχη,
Ο κάκτος στον ανθρώπινο λόγο και νου συνήθως συμβολίζει την κοινωνική μόνωση κι ενδοστρέφεια, την δυστροπία. Θα μπορούσε επομένως εύκολα να παραλληλιστεί με μια μερίδα ασθενών, που εμπρός στο φάσμα του θανάτου, συνέπεια αναπόφευκτη μιάς κάποιας αρρώστιας εκτός βεβαίως από την φυσική ούτως ή άλλως πορεία του βίου, εκδηλώνουν – σαν άλλα αγκάθια – εχθρικότητα, δυσθυμία, απογοήτευση, παραίτηση πνευματική και συναισθηματική, εγκλεισμό… Ε, Λοιπόν, αδικείται ο κάκτος ! Βλέπουμε τα αγκάθια του και παραβλέπουμε τις αρετές του ! Ας παραδειγματιστούμε, έτσι για αλλαγή, ως ασθενείς ήδη όντες ή εν δυνάμει – από την ολιγάρκεια του φυτού κι ας επιδιώκουμε την υπομονή και τη στροφή στα ουσιώδη της ζωής ! Υπομονή στις αντιξοότητες, στη δοκιμασία αφενός και αγαπητικές ανθρώπινες σχέσεις και βαθιά βιώματα αφετέρου … Και ως γιατροί ωστόσο, που καλούμαστε να περιθάλπουμε και να θεραπεύουμε πάσχοντες συνανθρώπους, ας βλέπουμε εξίσου τον κάκτο ως προσωποποίηση της καρτερίας : το λιγοστό νερό που ζητά η επιβίωσή του ας καταδεικνύει την αντοχή μας στον καθημερινό στίβο, όπου αντιπαλεύουμε με επίμονες ασθένειες και «αγκαθερούς» ασθενείς. Καρτερία και κατανόηση ! Ιδού στάδιον αυξήσεως ! Κι όπως ο κάκτος ζητά μόνον μια αφθονία, εκείνη του ηλιακού φωτός, ομοίως κι εμείς ας εισπράττουμε κατόπιν αιτήσεως αφειδώς το ανέσπερο φως της θεϊκής Αγάπης … Επ’ ευκαιρία της εκδήλωσης της ΑΚΟΣ «ιστορίες ψυχής, ρόλοι ζωής» ευχαριστώ θερμά για την τιμητική πρόσκληση και εύχομαι ολόψυχα «ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ» τώρα και συνεχώς ! Με την προσμονή της συνάντησής μας και με ιδιαίτερη εκτίμηση. (θυγατέρα της ασθενούς σας κας Π.Μ.)
Π.Β.
31.05.18
