Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων είναι σημαντικό να σκύψουμε με αγάπη πάνω από τους ανθρώπους που έφεραν στη ζωή εμάς ή τους γονείς μας, για να τους καταλάβουμε και να τους φροντίσουμε, όπως απλόχερα έκαναν κι εκείνοι για εμάς.
Hλικιωμένοι: Μην ξεχνάτε να τους αγαπάτε
«Εδώ που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις».
Δεν υπάρχουν ίσως πιο εύγλωττες ρήσεις από αυτές που διαθέτει η γλώσσα μας, προκειμένου να περιγράψει με λίγα λόγια μια ολόκληρη κατάσταση ζωής.
Για τους ηλικιωμένους μας λοιπόν που κάποτε, ως νεότεροι, μας πρόσφεραν απλόχερα, πολλές φορές από το υστέρημα των αντοχών τους, ό,τι μπορούσαν, αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να καταλάβουμε:
– Να καταλάβουμε ότι έχουν ανάγκη από την παρουσία μας, γιατί είμαστε ο «λώρος» που τους συνδέει με τη ζωή και μια από τις μοναδικές χαρές τους.
– Να καταλάβουμε ότι, όπως τα μικρά παιδιά, έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη φροντίδα γιατί κάθε μέρα που περνάει τους κάνει πιο εύθραυστους.
– Να καταλάβουμε ότι τους οφείλουμε, όσο είναι δυνατόν, μια αξιοπρεπή ζωή – ένα ζεστό κρεβάτι, ένα ελαφρύ, υγιεινό φαγητό και τα φάρμακά τους.
– Να καταλάβουμε ότι έχουν δικαίωμα, μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής τους, να φροντίζουν την υγεία και την υγιεινή τους, να μην πονούν, να κάνουν τις εξετάσεις τους, να ακολουθούν την αγωγή των γιατρών.
– Να καταλάβουμε ότι μια βόλτα με το αυτοκίνητο ή μια μικρή εκδρομή είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που μπορούμε να τους κάνουμε.
– Να καταλάβουμε ότι είναι σπουδαίο να εξακολουθούν να έχουν στόχους.
– Να καταλάβουμε ότι τα εγγόνια τους –αν έχουν- είναι γι’ αυτούς πολύτιμα.
– Να καταλάβουμε ότι, αν δεν υπήρχαν, δεν θα υπήρχαμε ούτε εμείς.
– Να καταλάβουμε τέλος ότι, όταν θα φύγουν, θα είναι αργά για να τους πούμε ότι τους αγαπάμε – κι ας έγιναν λίγο παράξενοι ή γκρινιάρηδες με το πέρασμα των χρόνων… Αργά ή γρήγορα, θέλουμε δεν θέλουμε, θα μπούμε κι εμείς «στα παπούτσια τους». Και θα θέλουμε πάρα πολύ να συμβεί αυτό γιατί, όπως σοφά λέγεται, τα γηρατειά είναι ένα προνόμιο, που δεν μπορούν να απολαύσουν όλοι οι άνθρωποι…
