Έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι η «αιχμή του δόρατος» της ΑΚΟΣ είναι οι αποθεραπευμένοι, οι άνθρωποι που νίκησαν τον καρκίνο και απέδειξαν ότι δεν σημαίνει καταδίκη. Η μαρτυρία της κυρίας Αγάπης Κουτσικώστα, που νόσησε με καρκίνο το 2017 το αποδεικνύει. Άνοιξε την καρδιά της και μοιράστηκε την εμπειρία της στην πρόσφατη εκδήλωση της ΑΚΟΣ «Ιστορίες ψυχής, Ρόλοι ζωής», που διοργανώθηκε στην αίθουσα της Εξωραϊστικής Λέσχης Βόλου, σε συνεργασία με τον Σοροπτιμιστικό Όμιλο της πόλης.
Ακολουθεί ολόκληρη η μαρτυρία της κυρίας Κουτσικώστα:
«Είναι πολύ δύσκολο να ‘ξεγυμνώνεις’ την ψυχή σου σε κοινό. Δύσκολο, οδυνηρό αλλά το τολμώ γιατί ξέρω πόσο απαραίτητο και αναγκαίο είναι για τους ‘άλλους’, τους ‘υγιείς’ που απλά …πρέπει να ξέρουν πόσο πίσω από τη γωνία μπορεί να είναι όλα. To τολμώ για να τονίσω πόσο σημαντική είναι η πρόληψη στη ζωή μας. Αποτελώ ζωντανό παράδειγμα γι’ αυτό. Μια προληπτική μαστογραφία τον Ιούνη του ’17 μου έσωσε τη ζωή. Ο καρκίνος που εντοπίστηκε, το «καρκινάκι» μου όπως τον αποκαλώ, μου έσωσε κυριολεκτικά τη ζωή! Σχήμα οξύμωρο θα μου πείτε! Κι όμως είν΄ αλήθεια!
Τον Μάη του ’16 σε μια ‘γυναικεία’ συζήτηση ήρθε η κουβέντα στις προληπτικές εξετάσεις που πρέπει να κάνουμε όλες οι γυναίκες κάθε χρόνο μετά τα 40. Είχαμε όλες την ίδια περίπου ηλικία. Ένοιωσα ντροπή! Αν και ήμουν ήδη 54 ετών , οι μόνες μαστογραφίες που είχα κάνει ήταν μία το 2009 και το 2013. Η λαϊκή ρήση «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις» μου ταίριαζε γάντι, αφού ανήκα στον χώρο των επαγγελματιών υγείας. Είμαι Καθηγήτρια Νοσηλευτικής. Προβλήματα; Έλλειψη χρόνου το άλλοθί μου; Σήμερα ξέρω ότι ήταν στρουθοκαμηλισμός. Αμέλεια λέγεται, όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχθώ. Έκλεισα αμέσως ραντεβού με την απόφαση η αμέλεια να πάρει τέλος. Αποτελέσματα καλά, επανάληψη μετά από ένα χρόνο. Ιούνιος ’17. Έπρεπε να επισπεύσω την μαστογραφία, γιατί ως υποψήφια στις κρίσεις Δ/ντών σχολείων Δ/θμιας Εκπ/σης προβλέπεται πολύ τρέξιμο δεδομένου ότι η επιτυχία ήταν σίγουρη (λόγω μορίων).
Κι εκεί που άλλα προγραμμάτιζα κι άλλα σκεπτόμουν ως επείγοντα και σημαντικά έρχεται τo πρώτο σοκ!…. «Κάτι βλέπω στο βάθος της θηλής, να το ψάξουμε λίγο παραπάνω»….τα λόγια της γιατρού. Μα δεν είχα συμπτώματα, η ψηλάφηση ήταν αρνητική. Η γιατρός κούνησε ελαφρά το κεφάλι σαν να έλεγε «αν ψηλαφούσαμε κιόλας, τότε για πιο σοβαρά πράγματα θα μιλούσαμε». Ευτυχώς που ήρθα σκέφτηκα. Τα συναισθήματα ανάμικτα.
Έτσι μπήκα στη διαδικασία που η ψυχολογία αποκαλεί «πένθος». Η άρνηση της πραγματικότητας. Αποκλείεται! Κι όμως δεν αποκλείεται. Ακολούθησε η μοιρολατρία και ο θυμός! Είναι άδικο! Γιατί σ΄ εμένα κι αυτό; Γιατί τώρα; Ο τοπικός τύπος ασχολείται μαζί μου. «Άρωμα γυναίκας στην Τεχνική Εκπαίδευση»… «Γυναίκα στο τιμόνι του 3ου ΕΠΑΛ». Στην ανδροκρατούμενη βλέπετε Τεχνική Εκπαίδευση, για πρώτη φορά στη Μαγνησία ανέλαβε γυναίκα την Διοίκηση Τεχνικού Λυκείου. Τα στερεότυπα του φύλου στη διοίκηση της Τεχνικής Εκπ/σης κυρίαρχα.
– «Αγάπη πάρε βαθιές ανάσες και προχώρα είπα μέσα μου. Οργάνωσε την κάθε σου στιγμή. Αρχίζουν τα δύσκολα! Η σχολική χρονιά αρχίζει και πρέπει να είσαι έτοιμη! Θα τα καταφέρεις! Θα τα καταφέρω;» Σκέφτηκα. Τον θυμό διαδέχεται η αγωνία.
Κατά τον προεγχειρητικό έλεγχο για την αφαίρεση του όγκου του μαστού έρχεται το δεύτερο σοκ!
Μια τεράστια σκιά στην ακτινογραφία θώρακος! Οι εξετάσεις δείχνουν ότι χρειάζεται περεταίρω διερεύνηση, αλλά προέχει η ογκεκτομή. Επόμενο βήμα ακτινοθεραπεία μόνο, λόγω χαμηλού βαθμού κακοήθειας. Ευτυχώς το πρόλαβα στην αρχή!
Όμως με τη σκιά τι γίνεται; Τρίτο σοκ! Η διερεύνηση αφήνει άφωνους τους γιατρούς.
Μοναδική περίπτωση σε γυναίκα μου λένε. Τρία ανευρύσματα στο αορτικό τόξο και έκτοπη υποκλείδιος αρτηρία που χρήζουν άμεσης επέμβασης.
– «Σας αγαπάει πολύ ο Θεός. Πρέπει ν΄ αντιμετωπιστεί άμεσα κι οι ακτινοβολίες να σχεδιαστούν ειδικά για να μην έχουμε ρήξη»… τα λόγια του θωρακοχειρουργού.
– «Πρέπει να γίνει η ακτινοθεραπεία άμεσα και μάλιστα σε άλλο νοσοκομείο, όχι εδώ γιατί υπάρχει μεγάλη λίστα αναμονής», τα λόγια του ακτινοθεραπευτή στο Παν/κό της Λάρισας. «Πρέπει αλλάξουμε το Nolvadex για να μην έχουμε θρομβώσεις», τα λόγια της οικολόγου. Πρέπει να προγραμματιστούν τα πάντα στο σχολείο, ποιος θα κάνει τι για να μην υπάρξει πρόβλημα στη λειτουργία του; Πρέπει, πρέπει, πρέπει…
Ένιωσα την ανάσα μου να κόβεται, να πνίγομαι. Τα πρέπει σαν ξαφνικά να πήραν μορφή ανθρώπινη, μικρά ανθρωπάκια που χόρευαν μπροστά μου και το καθένα με καλούσε να επιλέξω αυτό πρώτα και να χορέψω μαζί του. Κι αρχίζει ο χορός – τρέξιμο: ΑΧΙΛΛΟΠΟΥΛΕΙΟ- ΠΑΝ/ΚΟ ΛΑΡΙΣΑΣ-ΑΧΕΠΑ-ΘΕΑΓΕΝΕΙΟ-ΩΝΑΣΕΙΟ. Όχι δεν θα με βάλει κάτω. Μπορώ! Δεν θέλω άδεια. Θα προσπαθήσω τουλάχιστον σκέφτηκα.
Σχολείο το πρωί, ακτινοθεραπεία στο ΑΧΕΠΑ στη Θεσσαλονίκη το απόγευμα. Ευτυχώς υπήρχαν κι οι διακοπές των Χριστουγέννων.
Κι έρχεται εκείνο το πρωί. Προσπάθησα να σηκωθώ απ΄ το κρεβάτι και δεν μπορούσα. Δεν είχα δυνάμεις. Σαν κάποιος να με είχε βιδώσει πάνω σ΄ αυτό. Πανικός! Βαθιές ανάσες! Σήκω είσαι δυνατή! Μου ήρθε στο μυαλό ένα σκιτσάκι που είδα στο fb. Σηκώθηκα!
Οδηγούσα πηγαίνοντας σχολείο κι ένοιωθα τα δάκρυα να μου καίνε τα μάγουλα. «Γιατί είσαι κόκκινη;» Ρώτησαν οι συνάδελφοι. «Ζεστάθηκα.» απάντησα. Κανείς τους δεν κατάλαβε ότι έκλαιγα ή έτσι νόμιζα!
Η ακτινοθεραπεία τελείωσε, πάμε στο επόμενο. «Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι υπάρχουν πιθανές επιπλοκές. Έμφραγμα, εγκεφαλικό, παραπληγία. Βέβαια οι πιθανότητες ελαχιστοποιούνται στο 2%, λόγω του ότι δεν είστε καπνίστρια», είπε γιατρός μου. Ευτυχώς δεν κάπνισα ποτέ! Ούτε που το έχω δοκιμάσει!
Θυμάμαι τα λόγια του γιου μου όταν βγήκαμε από το ιατρείο. «Πώς τα λένε ρε μάνα έτσι οι γιατροί! Ολίγον έμφραγμα, ολίγον εγκεφαλικό, ολίγον παραπληγία, αλήθεια τι είναι παραπληγία;», μου είπε έκπληκτος και φοβισμένος. Ποιον να στηρίξω; Εμένα ή εκείνον;
– «Το σκέφτηκες καλά;» Μου έλεγε η κολλητή μου. «Ξανασκέψου το! Μην το ρισκάρεις!»
– «Εμπιστεύομαι τον γιατρό μου…τους γιατρούς μου» (γιατί έχω και πολλούς) της απάντησα. «Προτιμώ το ρίσκο να είναι δική μου απόφαση κι όχι της σύμπτωσης ή της …τύχης!»
Ομως ο Γολγοθάς δεν είχε τελειώσει! «Κανένα ενδομόσχευμα δεν ταιριάζει στα δικά σας αγγεία. Στείλαμε το CD της αξονικής σας στην κατασκευάστρια εταιρεία στο εξωτερικό για να κατασκευαστεί ειδικά για εσάς. Μόλις το παραλάβουμε θα σας ενημερώσουμε», έγραφε το μήνυμα.
Τρεις μήνες μετά (τον περασμένο Ιούνη) χειρουργήθηκα με κάποιες επιπλοκούλες και τώρα είμαι εδώ.
Και είμαι καλά!
Κλείνοντας, φαντάζομαι να καταλάβατε γιατί είπα στην αρχή ότι το καρκινάκι μου, μου έσωσε τη ζωή.
Το προσέχω και με προσέχει! Όλα αντιμετωπίζονται! Η ελπίδα, η δύναμη των θέλω μας και η ανατροπή της μοίρας μας πολλές φορές είναι δική μας υπόθεση και κανενός άλλου.
Ο σπόρος της δύναμης υπάρχει μέσα μας …αρκεί ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να τον αφήσουμε να φυτρώσει!
Σας ευχαριστώ!
Πηγή : fb
