Γιατροί και θεραπευτές που έρχονται καθημερινά σε επαφή με ογκολογικούς ασθενείς διαπιστώνουν ότι “είναι πολύ δύσκολο για τον ασθενή να εκφράσει αβίαστα τα θέλω και τις ανησυχίες του, γιατί αφενός δεν έχει την απαιτούμενη γνώση, αφετέρου αισθάνεται ότι δεν έχει τη νομιμοποίηση να το κάνει, παρόλο που το θέμα αφορά την ίδια του τη ζωή.
Η ασθένεια – πολύ περισσότερο όταν είναι σοβαρή όπως ο καρκίνος- τον κάνει τον ασθενή να αισθάνεται φοβισμένος, ανήμπορος και ευάλωτος”, τόνισε η Ακτινοθεραπεύτρια-Ογκολόγος Δρ Δέσποινα Κατσώχη, στην πρόσφατη εκδήλωση της ΑΚΟΣ, με θέμα «Ιστορίες ψυχής, ρόλοι ζωής».
Μέσα από τα έργα που συμπεριελήφθησαν στην έκθεση που συνόδευσε την εκδήλωση, “γίναμε κοινωνοί του συναισθηματικού κόσμου των ογκολογικών ασθενών και των αποθεραπευμένων. Στις ζωγραφιές είναι διακριτά τα στάδια της προσπάθειας που καταβάλλεται. Σκάλες στα σκίτσα αποτυπώνουν την έννοια της ανάβασης στη θεραπευτική πορεία των ογκολογικών ασθενών, ανθρώπινες φιγούρες είτε ελλιπείς – στο μέσον της προσπάθειας- είτε ολοκληρωμένες- μετά την ολοκλήρωση της προσπάθειας και την αποθεραπεία- με τον ασθενή να αγωνίζεται για να προσδιορίσει και να απεικονίσει το σώμα του. Κάποτε το σώμα παίρνει τη μορφή ενός δέντρου που σαν τον θεό Ιανό, έχει δύο όψεις: μία αγριεμένη και μαραζωμένη, με πεσμένους καρπούς και φύλλα και μια άλλη γεμάτη χρώμα, ζωή και λουλούδια”, πρόσθεσε η κυρία Κατσώχη.
